Historia Parafii:
Na terenie powstałego na początku lat 30-tych skarżyskiego osiedla „Bór”, opiekę duszpasterską sprawowali kapłani z Parafii pw. św. Józefa w Skarżysku Zachodnim. Po II wojnie światowej proboszcz ks. Antonii Boratyński dostrzegł potrzebę utworzenia nowej placówki duszpasterskiej, dlatego też podjął starania, aby na terenie tejże dzielnicy otworzyć kaplicę do celów katechetycznych i do sprawowania sakramentów. Początki duszpasterstwa w osiedlu „Bór” sięgają 1957 r., gdy z inicjatywy bp. Piotra Gołębiowskiego rozpoczęto w prywatnym domu sprawować nabożeństwa. 8 grudnia 1957 r. przybyli tu Redemptoryści, którzy adaptowali ów dom na kaplicę p w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Od 1969 r. posiadała ona status kaplicy publicznej - rektoralnej. Kaplica była rozbudowywana i restaurowana. Parafia została erygowana 1 maja 1981 r. przez bp. Edwarda Materskiego. Kościół, według projektu arch. Jerzego Reczko i konstr. Zbigniewa Żuchowicza z Warszawy zbudowany został w latach 1988-1997 staraniem Zgromadzenia Redemptorystów. Poświęcił go w 1997 r. bp Edward Materski. Jest zbudowany z kamienia i cegły. Dom zakonny wybudowany został w 1987 r. staraniem Redemptorystów.
Historia Ikony MBNP, Zgromadzenia Redemptorystów i Parafii na Borze
Rys historyczny
Historia Ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy
Początki historii rzymskiej ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy toną w mrokach legendy, spisanej w XVI wieku. Mówi ona o pewnym kupcu, który około XV wieku miał wykraść tę ikonę z jednego z kościołów na wyspie Krecie i ukryć w swoim bagażu, aby przewieźć ją okrętem do Rzymu. Z powodu gwałtownej burzy morskiej, która przydarzyła się podczas podróży, statek zaczął tonąć. Gdy załoga w trwodze umieściła wizerunek Madonny na maszcie statku i błagała w modlitwie o ocalenie, groźna burza niezwykle szybko ucichła, a podróżni szczęśliwie dotarli do portu w Italii. To cudowne ocalenie przypisano wstawiennictwu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Cudowny obraz umieszczony został w 1499 roku w świątyni pod wezwaniem św. Mateusza na Wzgórzu Eskwilińskim w Rzymie, w którym posługiwali zakonnicy – augustianie, i przez trzysta lat cieszył się wielkim nabożeństwem okolicznych wiernych. Jednak w roku 1798 kościół św. Mateusza na Eskwilinie został zniszczony przez wojska napoleońskie, a obraz Nieustającej Pomocy trafił do innego klasztoru augustianów w Rzymie, gdzie popadł w zapomnienie. Umieszczono go bowiem w domowej kaplicy zakonników, gdzie wierni nie mieli dostępu.
Gdy w połowie XIX wieku przybyli do Rzymu redemptoryści, zbudowali na Eskwilinie swój kościół p.w. Najświętszego Odkupiciela i św. Alfonsa Liguori - ich założyciela. Ponieważ stanął on niedaleko od ruin zniszczonego kościoła św. Mateusza, postanowiono odszukać sławną ikonę, czczoną przed laty w owym starożytnym kościele. Dzięki kilku niezwykłym zbiegom okoliczności obraz udało się odnaleźć, a redemptoryści poprosili ówczesnego papieża Piusa IX, aby podarował im tę ikonę do nowo zbudowanego kościoła. Papież wyraził zgodę, a powierzając obraz redemptorystom miał powiedzieć ich generałowi ojcu Mauronowi: „Uczyńcie ten obraz znanym na całym świecie”. Uroczyste wprowadzenie ikony do kościoła św. Alfonsa odbyło się 26 kwietnia 1866 roku po jej odnowieniu przez polskiego malarza Leopolda Nowotnego.
Liczne rzesze wiernych zainteresowanych obrazem, a także wielość łask uzyskiwanych za wstawiennictwem Matki Bożej w wizerunku Nieustającej Pomocy sprawiły, że 5 maja 1866 roku do rzymskiego kościoła św. Alfonsa przybył w pielgrzymce sam papież Pius IX. W niedługim też czasie zaczęto przygotowania do koronacji obrazu, której dokonano 23 czerwca 1867 roku. Redemptoryści wzięli sobie głęboko do serca papieski nakaz i zaczęli szerzyć kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Kościele katolickim, rozpowszechniając kopie rzymskiej ikony w całym świecie.
Historia Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela (Congregatio Sanctissimi Redemptoris - CSsR)
Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, czyli Redemptorystów założył 9 listopada 1732 roku w Scala k. Neapolu św. Alfons Maria de Liguori (1696-1787). Jego celem jest iść za przykładem Jezusa Chrystusa i głosić Dobrą Nowinę o obfitym odkupieniu ludziom najbardziej opuszczonym duchowo, i ubogim. Do realizacji tego celu Założyciel opracował specjalny program misji ludowych, którego mottem są słowa z psalmu 130 „Copiosa apud Eum redemptio” („obfite u Niego odkupienie”).
Zatwierdzenie papieskie Zgromadzenia w 1749 r. spowodowało jego dynamiczny rozwój poza Państwo Neapolitańskie w tym do wschodniej Europy.
Pierwszym redemptorystą, który dotarł do Polski był św. Klemens Hofbauer (1751-1820), pochodzący z Moraw. Przybył on wraz z dwoma współbraćmi do Warszawy w lutym 1787 r. Wówczas nazwano ich benonitami - od wezwania kościoła św. Benona, przy którym osiedlili się redemptoryści. Podjęli przy nim niestrudzoną działalność duszpastersko-misyjną, która zyskała miano „nieustannej misji”. Szczególną uwagę zwracano na uroczyste sprawowanie Eucharystii, codzienne głoszenie Słowa Bożego, katechezę i posługę w konfesjonale. Redemptoryści prowadzili też działalność wychowawczą zakładając sierociniec i szkołę dla chłopców z najbiedniejszych rodzin, a także pierwszą w dziejach polskiej edukacji bezpłatną szkołę zawodową dla dziewcząt. Podejmowali także misje i rekolekcje parafialne, które jednak były utrudnione ze względu na ówczesną politykę zaborców. Ta piękna działalność została przerwana w czerwcu 1808 r., kiedy to władze Księstwa Warszawskiego zniosły klasztor i usunęły redemptorystów z Polski. W 1824 ponownie pozwolono rozproszonym redemptorystom osiedlić się w Piotrkowicach k. Kielc, gdzie pod kierunkiem o. Jana Podgórskiego podjęto pracę duszpasterską i stworzono małe seminarium. Jednak i tę wspólnotę władze rosyjskie zlikwidowały w 1834 roku.
Dalszy rozwój redemptorystów w Europie nastąpił po śmierci św. Klemensa Hofbauera w 1820 roku. Po zatwierdzeniu Zgromadzenia przez cesarza austriackiego Franciszka I, w przeciągu czterech lat utworzyli oni w Europie Środkowej 4 nowe domy. W 1832 roku dotarli do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie piękny apostolat rozwijali m.in. św. Jan Neumann i bł. Franciszek Ksawery Seelos. W drugiej połowie XIX w. Zgromadzenie objęło prawie cały świat i dotychczas wydało 4 świętych i 9 błogosławionych.
Na terenach polskich na stałe redemptoryści osiedlili się w 1883 roku w Mościskach k. Przemyśla (obecnie Ukraina), dzięki staraniom Sługi Bożego O. Bernarda Łubieńskiego (1846-1933). Po tej fundacji nastąpiły kolejne: w Tuchowie, Krakowie, Maksymówce i Warszawie, stopniowo obejmując wszystkie zabory. W roku 1894 została utworzona polska wiceprowincja. W rok później utworzono w Mościskach małe seminarium, w 1899 roku utworzono polski nowicjat, a w 1903 roku własne seminarium. Zgromadzenie rozwijało się tak dynamicznie, że w 1909 roku utworzono polską prowincję, która obecnie jest najliczniejszą w Zgromadzeniu. W okresie międzywojennym polscy redemptoryści podjęli zaangażowanie misyjne w Argentynie, zaś w latach 70-tych XX wieku w Brazylii i Boliwii. Po roku 1989 otworzyły się możliwości pracy ewangelizacyjnej w krajach byłego ZSRR, gdzie obecnie polscy redemptoryści pracują w Rosji, Kazachstanie, na Białorusi i Ukrainie.
Powołaniem redemptorystów jest pójście za Chrystusem Odkupicielem i głoszenie Dobrej Nowiny o obfitym odkupieniu ludziom religijnie najbardziej opuszczonym, szczególnie ubogim, poprzez misje ludowe i rekolekcje parafialne, a także poprzez misje zagraniczne. Znani są jako wytrawni misjonarze ludowi i kaznodzieje. Prowadzą również duszpasterstwo parafialne, a także specjalistyczne rekolekcje dla duchowieństwa, osób zakonnych i świeckich. Szczególnym zadaniem redemptorystów jest także szerzenie kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Życie, słowa i gesty każdego redemptorysty mają ukazywać, iż ukrzyżowany Chrystus wszystkim przyniósł odkupienie. Mówi o tym dewiza Zgromadzenia: Copiosa apud Eum Redemptio (obfite u Niego odkupienie). Strojem redemptorystów jest czarny habit przepasany pasem z różańcem oraz szeroka biała koloratka nakładana na kołnierz.
Obecnie redemptoryści prowadzą w Polsce 16 parafii i opiekują się kilkoma sanktuariami: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krakowie i Toruniu, Matki Bożej Tuchowskiej w Tuchowie, Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie Śląskim, Matki Bożej Królowej Polski w Nowej Osuchowej k. Wyszkowa oraz sanktuarium Świętego Krzyża w Braniewie.
Podejmują także apostolstwo pióra prowadząc wydawnictwo i kwartalnik teologiczno-duszpasterski „Homo Dei”, rocznik naukowy „Studia redemptorystowskie” oraz Małą Poligrafię. Od kilkunastu lat rozwijają w Polsce apostolat i oddziaływanie religijno-społeczne poprzez Radio Maryja, a ostatnio także przez TV Trwam i Wyższą Szkołę Kultury Społecznej i Medialnej.
Obecnie Prowincja Warszawska Redemptorystów jest najliczniejszą w Zgromadzeniu, w Polsce posiada dwadzieścia cztery domy, a redemptoryści polscy pracują w 18 krajach na różnych kontynentach: w Argentynie, Brazylii, Boliwii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, w Burkina Faso, Rosji, Kazachstanie, Białorusi, Ukrainie, Czechach, Austrii, Niemczech, Danii, Hiszpanii, Włoszech, a także od niedawna na Karaibach i w Anglii.
Zgromadzenie Redemptorystów liczy obecnie około 5500 członków posługujących w 78 krajach na całym świecie. Polska prowincja, której władze znajdują się w Warszawie, liczy 390 współbraci. Oprócz tego poza granicami Polski pracuje 90 polskich redemptorystów, którzy należą do innych prowincji. Dom generalny Zgromadzenia znajduje się w Rzymie.
Święci i błogosławieni Zgromadzenia Redemptorystów
św. Alfons Maria de Liguori - założyciel
św. Klemens Maria Hofbauer
św. Gerard Majella
św. Jan Nepomucen Neumann
bł. January Sarnelli
bł. Piotr Donders
bł. Kaspar Stanggassinger
bł. Franciszek Ksawery Seelos
bł. Mikołaj Czarnecki
bł. Wasyl Wełyczkowski
bł. Iwan Ziatyk
bł. Zynowij Kowalyk
bł. Metody Dominik Trčka
Bł. Redemproryści – męczennicy z Hiszpanii
Adres
ul. Zwycięzców 8
26 - 110 Skarzysko - Kamienna
Kontakt
+48 609 672 022
+48 41 253 13 29
skarzysko@cssr.pl
Nr konta parafii
Bank PEKAO S.A.
33 1240 1402 1111 0000 1202 0397
Obserwuj nas
Strona www stworzona w kreatorze WebWave.